Τον τελευταίο καιρό δεν υπάρχει καμία εκπομπή δημοσιογραφικού χαρακτήρα που να μην ασχολείται με κάποιο περιστατικό βίας στους χώρους των σχολείων της χώρας. Το ίδιο συμβαίνει συχνά-πυκνά και στα δελτία ειδήσεων. Δυστυχώς η προσέγγιση όλων όσων προσπαθούν να αναφερθούν σε τέτοιου είδους γεγονότα είναι από επιπόλαιη, καθαρά επικοινωνιακού χαρακτήρα, έως επιφανειακή και αποσπασματική. Το ανακριτικό ύφος και η εναγώνια αναζήτηση αδιάφορων και τεμπέληδων εκπαιδευτικών στους οποίους θα φορτωθεί η ευθύνη προς ικανοποίηση του φιλοθεάμονος κοινού που διψάει για αίμα και ενόχους κυριαρχεί. Το αποτέλεσμα είναι η συνειδητή απόπειρα απαξίωσης και ακύρωσης του κύρους του εκπαιδευτικού. Του ανθρώπου εκείνου δηλ. που απαιτούμε να έχει άριστη επιστημονική κατάρτιση, υψηλές και επίκαιρες ήπιες δεξιότητες, ψυχραιμία, συστολή, ευταξία και αψεγάδιαστο κοινωνικό προφίλ. Να έχει δηλ. όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα εμπνεύσουν το μαθητή του ώστε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Η απόπειρα είναι συνειδητή αφού μια στοιχειώδης δημοσιογραφική έρευνα θα έβγαζε στην επιφάνεια μερικά από τα παρακάτω. Μεγάλο ποσοστό των εκπαιδευτικών που διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία είναι αναπληρωτές. Έχουν διδακτικό ωράριο τουλάχιστον 23 ωρών, καμία εργασιακή εξασφάλιση, περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα. Κάθε χρονιά πηγαίνουν από τόπο σε τόπο ενώ οι οικονομικές τους απολαβές είναι τόσο πενιχρές ώστε σε μερικές περιπτώσεις εργάζονται μόνο και μόνο για να προσθέσουν τα μόρια της προϋπηρεσίας. Ένα άλλο μεγάλο ποσοστό εκπαιδευτικών είναι μεγάλης ηλικίας εγκλωβισμένο στο μονόδρομο της συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια αφού η είσοδος στην υπηρεσία για πολλούς έγινε με καθυστέρηση και η αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση τους συμπεριλαμβάνει. Το σύνολο των εκπαιδευτικών της χώρας καθηλώθηκε στα μισθολογικά κλιμάκια από την έναρξη των μνημονίων, ενώ είναι από τους χαμηλότερα αμειβόμενους στην ευρωζώνη. Όποιος θεωρεί ότι τα σχολεία είναι οι θεραπευτικοί χώροι που ως δια μαγείας θα καλύψουν τα ελλείματα της πολιτικής και της κοινωνίας δεν έχουν ιδέα για το ρόλο τους. Το σχολείο μπορεί να συμβάλει, να βοηθήσει, να εκπαιδεύσει, να κοινωνικοποιήσει τους νέους, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να υποκαταστήσει όλες τις δομές και την διαμορφωμένη κοινωνική κουλτούρα που χρειάζεται ένα σύγχρονο και προοδευμένο κράτος για να λειτουργήσει. Το σχολείο μπορεί να παίξει σπουδαίο ρόλο σ΄αυτό που λέμε κοινωνική συγκρότηση μιας πολιτείας με την προϋπόθεση ότι οι θεσμοί της λειτουργούν συντεταγμένα σε υψηλό επίπεδο. Όταν λοιπόν όλοι ομνύουν ότι η παιδεία είναι ο σημαντικότερος τομέας για την πρόοδο και το μέλλον ενός λαού πρέπει να ομνύουν και στο ότι ο εκπαιδευτικός πρέπει να είναι εκλεκτό μέλος της. Ένας λειτουργός αυξημένης ευθύνης από τον οποίο απαιτούμε πολλά, τον κρίνουμε αυστηρά, ταυτόχρονα όμως του αποδίδουμε έμπρακτα την τιμή και τη θέση που του αρμόζει. Μόνο με τέτοιου είδους αντιλήψεις και προσεγγίσεις θα αποκατασταθεί η αρμονία στις σχέσεις πολιτείας, εκπαιδευτικού κόσμου και κοινωνίας προς όφελος της νέας γενιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου